In ’t tweeiduuster fietsten we weer naor Zeyen. We preuiten over welke wichter we dizze aovend wolden versieren.

Toen we bijnao in Zeyen waren, kwam oons in de verte een auto integen. Toetern, slingern en met groot licht. Het leek net, of der veur de auto wat bewoog.
Ze waren bij oons. Wij zagen een kerel in de blooie kont veur de auto fietsen. Dat was even schrikken. Daornao mussen wij der om lachen.
Laoter kregen wij te heuren, dat ’t om een weddenschap ging.

Wichter kunnen soms heuil wispelturig wezen. Zo kwamen wij op een aovend bij een hoes, waor ze aan ’t oppassen waren.
Wij kwamen bij de deur, die was op slöt. De wichter zeden,dat wij vort konden gaon. Nao wat hen en weer gepraot,stapten wij op de fiets.

Toen gingen ze in de deur staon om oons te rooupen.
Wij as de gesmeerde bliksum terug. Weer ging de deur veur oonze neus dicht. Dit herhaolde zich een paor keer.

Daornao begonnen ze ok nog met waoter oet het slaopkaomerraom te gooien en oons oet te lachen. Dan kuj kwaod worden! Eein van oons von een aokerie.
Hij vulde die met waoter oet de moddergeut en gooide terug. Dat was raok.
Der kwam een staank lös en een hoop gescheld van de wichter.
In de moddergeut kwam ok mieg van een aole mot en dat was wel te ruken.

Het was oorlog. Wij hebben de fiets pakt en ok niet weer achterom keken.

                                                                                                    
                                                                                                   Wiha...!

Op de legere schooul hadden wij soms al wat verkering.
Een breeivie was vaok het begun van een “relaotie zunder wieder kontact ”.
Aj dan wat older worden, begunt het gekriebel.

In Peeist waren wel een paor nuvere wichter, maor veul meer jonges.
Dat meuik de speuiling dun.
Toch gungen wij wel is bij dizze wichter oppassen.
Het bleef bij wat speulderij. Wij aten de fruitschaol leeg en gungen weer naor hoes.
Daornao was ’t wieselijk, een poosie niet meer in de buurt te kommen.

Eein van oonze wat oldere kameraoden har toen aal trek op wichter in Z.
Hij vertelde oons verhaolen, waorvan wij, nog nauwelijks dreug achter de oren, diezölfde oren rood aan de kop kregen.
Op zekere dag hebben wij ok de stoute schoounen aantrokken en bennen metgaon naor Z.

Wij waren de jongsten en mussen om een uur of tien thoes wezen.
Veul tied veur verkering hadden wij neeit, ok aal omdat wij bezunder verlegen waren en die vrumde wichter nauwelijks duzzen aan te kieken.
Oonze eerste daoden waren, zeein laoten hoou lenig wij waren.
Wij sprongen met een aanloopie vanoet de keuken tussen de schoefdeuren deur over de taofel op de divan.
Gung het licht oet, dan hadden wij een reden om de sukkerpot leeg te eten.
Dan mussen wij ok as de wiede weergao naor hoes, aans was’t te laot.

Volgende keer meer.

                                                                                                                  Wiha...!

Snei

Het sneit boeten. Der vaalt wat meer dan een paor centimeter. Paniek!!

Tegenwoordig kennen wij allerlei kleuren, die aangeven, hoou slecht het weer wordt. In oonze jeugd hadden wij dat neeit. Wij zagen wel, wat der kwam. Code oranje was toch nog niet bekend. Ik geleuf, dat het in 1963 was. Der lag een bult snei met dikke dunen. Wij zagen de gemeeintewarklui ploetern om de wegen schoon te holden.

 
Dan wordt ’t zundag. Weer of gien weer, wij moeten ’s aovends achter de wichter aan in Zeijen. We bereiden oons wel veur deur ’s middags al te gaon kieken, of de wegen beriedbaor bennen. Haalfweg de Zeijerstrubben zeein wij een volkswaogenbussie staon, vaast in de snei. Der lopen wat “heertjes “rond in dunne kleren en op lakschoounties.
 

“Kunnen jullie ons alstublieft even helpen ?”
vreuigen ze oons.

Wij waren ok de beroerdsten neeit en met wat druk - en trekwark stun ’t bussie weer op de weg. Ze bedaankten oons en zeden, dat ze naor Maorum mussen. Zij waren de band de “Lords” en mussen daor met Rob de Nijs optreden.

Die lui waren bliede, dat ze wieder konden. Het lukte oons om in Zeijen te kommen. Over wat we daor allemaol beleefd hebben, laoter meer.

Wiha.....!

Op de webstee van Peeist hef het onderdeeil herinnerings een heuile tied stillegen.

Het is aoljaorsaovend. Je zitten thoes.
Dan komp der wel weer wat naor boven !

Dan zit je niet te prakkezeren aan vroouger, maor aan de aofgelopen paor jaor, toen mien vrouw zeeik wör en niet weer klaor kun.
In die tied was maor eein ding belangriek: Hoou maoken we van ’t leven, wat der nog in zit !

Veul mèensken leefden met oons met. Ok oet Peeist. En van aold - Peeister kregen wij regelmaotig reacties. Haartverwarmend.

Het is al meer dan een jaor leden, dat ze oet de tied kommen is.
Langzaom maor zeker pak je de draod weer op. Je gaon weer joen daogelijkse gang.
Maor de ballen in de karstboom glaanzen niet meer zo as vroouger.

Het volgende stukkie zal weer over het leven oet oonze jeugd in Peeist gaon. 

                                                                                             Wiha……..!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Wij van de redaksie sind slim bliede da'j der weer mit angaon kunt en  wölt.

#################################################################