Zo gebeurde het wel ies, dat ik op schooul in de klas zat en mien klein neefie, die toen nog niet naor schooul ging, maor der wel dicht bijwoonde, veur het raom naor binnen loerde. Ik kreeg dan opdracht van de meester om hum weer naor hoes te brengen en hum dudelijk te maoken, dat hij ok thoes mus blieven, want hij was nogal hardleers.

Ok bij mien kameraoden mug hij graog wat rondhangen. Zo gebeurde het een keer, dat wij met oonze fietsen an ’t racen waren. Ein van mien kameraoden nam neefie achterop en scheurde met een noodgang bij oons langs. Opeins kwam der een hels kabaol en de kameraod stun in ein keer stil.
Mien klein neefie har onder het rieden prebeerd de fiets op slöt te zetten. Deur de snelheid was ’t net, of der reden wör met een dicht achterwiel. Hierdeur was allein het slöt wat verbogen, maor de speiken waren der goud van aofkommen.

Mien klein neefie har een goldvis. Hij mus der zölf veur zörgen, maor zo as dat altied geeit, nao verloop van tied wör der niet meer naor omkeken. Op een dinsdagmiddag ontdekte mien neefie, dat zien vis meer op zien rug zwom dan op zien buuk.Har de vis honger? Mien neefie en zien moe dachten van wel. Maor het visvoor was op en de winkels waren dicht. Gelukkig har de oma van mien neefie in Peeist ok een goldvis en waorschienlijk ok nog wel voor. Mien neefie sprong op zien fietsie en sjeesde naor oma. Veurdat e met een rooie kop binnen kwam, begon e al te roupen, dat hij visvoor hebben mus. Gelukkig veur hum kreeg hij wat met. Terug in Nörg was ’t al te laot: de vis dreef op zien rug en heuifde niet meer voord worden. Een goldvis hef mien neefie nooit meer had, maor wel een hond. Die meldde zich wel, as e honger har.

En het neefie is inmiddels een neef worden!

Wiha
Peest, januari 2010