Het leek oons gooud, wat meer wichter te leren kennen. En ok wat beter veur de dag te kommen bij de meiden.

Wij gingen op daansles.
Wij mussen oons opgeven in de kroeg van
Jan Popken.
Daor wörden de lessen ok geven.

Op de eerste lesaovend zaten de wichter aan eein kaant van de zaol.
Wij mannen stunden aan d’aandere kaant.
Ik zörgde der wel veur, da’k een beetie tegenover wat wichter oet Peeist kwam te staon.” Eerst maor is een daansie maoken met een bekende”, daacht ik.

Het sein kwam, dat wij naor de overkaant mussen. Der wör een soort sprint inzet om as eerste bij joen dörpsgenotie te kommen.

Net toen wij daachten, daw met de les konden begunnen, kwam der een brul van eein van de leiders. “Terug naor eigen kaant ! Denk noou as kerels neeit, dat een wichie vraogen om te daansen hetzölfde is as een koou van staal trekken.”

Wij mochten ’t opnei perberen. “Rustig naor d’overkaant gaon, netties een lichte buging maoken en dan vraogen, of ze met je daansen wil.”

Ze weigernden nooit, want dat was heur verteld deur de leraor. Het begun was niet makkelijk. Je trapte wel is op de tonen van joen wichie. Soms meuik je raore meraokels met je beeinen, waordeur je met een aander daanspaor in aanraokimg kwamen.

Wij waren niet de jonges met het meeinste ritmegeveuil. Aal doounde leerden wij toch een beetie daansen. Een foxtrottie hadden wij al vlot onder de kneei, meeinden wij. De leiding daacht der vaok aans over.

De volgende keer zullen wij ’t daansen naoder tooulichten.

Wiha...
                                >>> vervolg