Het regent
en de regen is de verbinding
tusken de zwaore wolken
en het zwaarte waoter van de Hitlerring
En nou ik niks meer zeggen kan
mien leeifde stoekend mit de tied
zeei ik de bomen meui en stom
gaffeln heur kapot naor God
Een haokenkruus, een fijigram
een waotermaark van bloud en
prikkeldraod
zo steeit het tusken ons
de allerleifste kent, bekent gien kleur
Vertel mij dan van bommen en van braand
van hel, van kogels en van vuur
wat ik niet weeiten kan
het gat wat ik niet begriepen kan
en
Wiederop de leegte van de es
een boom liekt op seldaoten
een jaoger tegen de vaole lucht. Dit laandis atlas van het onbegrepen woord
De akkers liggen in afgemeten rouw
te glenstern in de steile regen
gien kruzen en gien naomen
een kerkhof zunder zaarken
Ik bin te laot geboren
een monument van loos proberen
wat zal ik hum vertellen
as hij gien leeifde meer begriepen kan
Het regent en ik vraog
de regen of hij niet opholden wil
de leegte van de es keert nevel
en ik verschoel mij in de bomen
en
De dag lig dokig okergeel
verscholen tusken rijen bomen
het gruine leger vredig in gelid
het vooutvolk in de leite in carré
Hij lat hum wonen in de strubben
hij holdt hum nou verscholen
een aander leuit hum overlopen
hij deserteert van pien in mij
Een dooden waacht
bij wat hij veur mij was
de allerleeifste zöcht mij altied
verscholen tusken bomen
As ik laank genog kiek
en mien aodem inhol
marcheren de bomen in paradepas
in slagorde oet de schoel
Jannie Boerema | | Het regent
en de regen is de verbinding
tussen de zware wolken
en het zwarte water van de Hitlerring
En nu ik niets meer zeggen kan
de liefde stilstaand in de tijd
zie ik de bomen moe en stom
gaffelen zich kapot naar God.
Een hakenkruis, een filigram
een watermerk van bloed en
prikkeldraad
zo staat het tussen ons
de allerliefste kent, bekent geen kleur
Vertel mij dan van bommen en van brand
van hel, van kogels en van vuur
wat ik niet weten kan
het gat in wat ik niet begrijpen kan
en
Verderop de leegte van de es
een boom lijkt op soldaten
een jager naast de vale lucht. Dit land
is atlas van het onbegrepen woord.
De akkers liggen afgemeten en in rouwte glanzen in de regen
geen kruizen en geen namen
een kerkhof zonder zerken
Ik ben te laat geboren
een monument van loos proberen
wat zal ik hem vertellen
als hij de liefde niet begrijpen kan
Het regent en ik vraag
de regen of hij niet ophouden wilde
leegte van de es keert nevelen
ik verschuil mij in de bomen
en
De dag ligt dokig okergeel
verscholen tussen rijen bomen
het groene leger vredig in gelid
het voetvolk in de leite in carré
Hij laat zich wonen in het bos
hij houdt zich nu verscholen
de ander liet hem overlopen
hij deserteert van zeerte en van mij
Een dodenwacht
bij wat hij was voor mij
de allerliefste zocht mij altijd
verscholen tussen de bomen
Als ik lang genoeg kijk
en mijn adem inhoud
marcheren de bomen in paradepasin slagorde uit de schaduw
Jannie Boerema |
