Al er tegenwoordig een jaorwisseling is , hold een ieder zien haart vast, veul vuurwaark, en verneeilingen.

In ouze tied was dat aanders, ons vuurwaark bestun uut een buismanblikkie, waorin we een gat in de bodem hadden maokt. Wat cabid erin en even in het blikkie speien en dan snel de deksel der op.

        

Een lucifer aan het gattie holden en dan kwaam de knal of het bleef bij een natte plof.

Sommige kameraoden hadden van hun moe een stroupblik kregen. Deze was wat groter, de deksel kon er wat stiever op en daordeur weur de knal haarder.

An verneeilen deden wij neit, wel was er een traditie, dat elk ein die zien reeuw niet onder dak haar het gevaor leup dat wij het gingen verslepen. De meiste dingen weurden dan verzaomeld bij de kroeg of op het dreitippie en as het meugelik was weur het op het transformaterhokkie plaotst.

Op het vleigveld woonden ok een veertal boeren, die leuten wij altied met rust omdat het oons te ver weg waas. Totdat ein van die boeren daorover begun te pochen, dat hij altied alles wel in boeten kun laoten staon. Dit was veur ouns voldounde om hier eeins aandacht an te besteden.

Die oldjaorsaovond bin we naor’t vleigveld gaon, om alles wat hij niet opbargt har weg te holden en in Peeist te verdeeilen. Toen de boer neijaormörgens wol gaon melken, kon hij gien emmer of melkbus meer vinden op zien pottenrik. Hij het eerst een ronde deur Peeist moeten maoken alveur hij an’t wark kon.

Laoter kön hij der der wel om lachen, ik har der zölf om vraogt zee ‘e dan.

Nog een gelukkig neijaor

Wiha
Peest, december 2009