Herinneringen van Wiha over leven in Peest deel 1:

De brink in Peeist

Aj Peeist binnen rieden, bi’j der ok haost al weer oet. ’t Is klein, maor gloepends mooi. Dan bi’j ok de brink veurbij kommen.
Een stuk of wat aole bomen met wat jonge aanplant. Onder de bomen gras, soms staon der een paor auto’s parkeerd. Die mèensken zullen wel aan ’t wandeln of fietsen wezen in de omgeving.

In oonze jeugd, een dikke vieftig jaor leden, waren de bomen ok al dik, maor gras greuide der neeit. Tussen de bomen was ’t zaand. Daor zörgden wij veur, een vriendencluppie van een man of zèes oet Peeist.

Der wör voetbaald op ’t brinkie, der wörden moterwedstrieden holden (op de fiets!) en wij speulden daor wegverkruperie of blikspuit. Daor was de plek, waor wij saomenkwamen, daor was de plek, waor wij oonze plannen meuiken om te gaon speulen in Peeist, of te gaon strunen in de omgeving. Een veurdeeil was, dat der in die tied maor zo noou en dan een auto deur Peeist kwam. Wij speulden dus ok op straot.

Bij ’t voetballen was oons doel tussen tweei bomen. De aandere bomen waren tegenstanders. Voetballen in de kleine ruumte, dat hebben wij der leerd, onbekend talent wör hier ontdekt. Eein van de kameraodties kun onnaovolgbaore schienbewegings maoken. Het leek wel, of hij dreei beeinen har. Dit leverde hum de bijnaom 'het daarde beeintie op'. Wij voetbalden op klompen. Der sneuvelde dan ok nog wel us een kap van de klomp. De volgende dag was die weer klaor. Thoes hadden ze der een kram of een draodtie over daon.

Bij het motercrossen mus der een baon oetzet worden, die dee dèenken aan de motercrossbaon in de Langelerdunen in Nörg. Wij meuiken dus ok spring-heuvelies. Wij scheurden dan met oonze 'moters' de baon rond (’t geluud meuiken wij zölf, de verslaggever zat in een boom).
Bij zu’n springheuvelie trokken wij aan ’t stuur en zweefden een èendtie deur de lucht. Veural hierdeur kreej vaok pech met joen 'moter'. Aj ’n echte crosser hadden, dan was dat neeit zo slim, dan gaf dat neeit zo veul. Vaok wör ok de schooulfiets gebruukt. Dat kon nog wel us problemen geven.

Een crossfiets in die tied was een aole fiets zunder zaodel met op de pakkiesdraoger een jute zak met daorin wat heu of stro. Het fietste beroerd, maor het leek wel echt.

Een keer hadden we een baon oetzet met daorin een hartstikke mooie en hoge springheuvel. Eein van de rieders wol op zien schooulfiets even laoten zeein hoou vèer en hoog hij kon springen over dizze bult. Hij nam zien aanloop, de aandern keken. Hij kwam neeit wied, ’t veurwiel wel. Dat rolde over de straot, het frame lag onder hum en ’t stuur har hij nog in zien handen . De fiets was in dreei stukken broken. Het 'publiek' hef hum toen – slim wit om de snoet en wat kreupel – en de dreei stukken fiets naor hoes braacht. Welke bui daor toen hung, daor zullen we’t maor neeit over hebben.

Tot een aander maol. 


Wiha
Peest, juni 2009